W piatek wieczorem wybralam sie z Juanem i naszym znajomym hiszpanem na piwko z okazji dnia sw. Patryka. Dla Raula to nie pierwszy raz kiedy praca wysyla go za granice. Przed przyjazdem do Chile, firma wyslala go do Brazylii. Gdy tam skonczyla sie jego misja, ten sam pracodawca postanowil wyslac go dalej, do Chile. Jednak to tutaj (a nie w Brazylii! 1:0 dla nas) postanowil zaczepic sie na dluzej. Obecnie poszukuje nowej pracy, by moc zostac z nami na stale. Na szczescie opowiesci o zyciu i smierci przy procentach skonczyly sie na tyle wczesnie, ze w sobote dalismy rade rano wstac, spakowac sie i wyruszyc na wybrzeze w tym samym skladzie co noc wczesniej. Raul ma samochod firmowy, wiec nie mielismy problemu z kombinowaniem srodka transportu. Volkswagen Bora dostaje po weekendzie ocene 4+. Google maps tym razem nie wyprowadzil nas w pole, wiec dojechalismy szybko i sprawnie do Viñi. Nie znajac miast, miejsc godnych polecenia, ani nie majac zielonego pojecia o niczym innym, zaparkowalismy auto przy slonecznej avenidzie tuz przy samym oceanie. Zobaczylismy dobrze wygladajaca restauracje przy samej plazy, a Raul od razu skupil sie na wolnoopiekajacym sie asado w kacie knajpy, widocznym juz z zewnatrz dzieki temu, ze caly budynek byl przeszklony. Postanowilismy wiec tam zasiasc a Juan zaczal badac, z pomoca Siri, najlepsze restauracje w Viñi. Okazalo sie, ze nasza knajpa znajdowala sie na liscie top 10. Zadzwonilam do pewnej Polki, ktora mieszka w Viñi i ktora poznalam przez internet (nie, chlopakow nie poznaje przez internet ;)) dzieki blogowi, ktorego prowadzi rowniez o swoich wrazeniach z Chile. Zapytalam sie czy zna to miejsce i ma ochote do nas dolaczyc. Usmiala sie do sluchawki i powiedziala: Taaak, znam bardzo dobrze. Pracuje tam. Co za zbieg okolicznosci! Po chwili przybyla do nas i zasiedlismy we czworke do fantastycznego obiadu pelnego ryb i owocow morza. Raul oczywiscie rzucil sie z radoscia na swoj kawal pieczonego miesa. Praktycznie caly dzien spedzilismy w tym samym miejscu. Pod wieczor Kasia musiala nas opuscic, bo wzywala ja praca..Ja, jako osoba z adhd turystycznym, wyrwalam sie ze stolu gdy panowie przeszli z wina na gin tonic i poszlam wartkim krokiem obejsc okolice. W miedzy czasie, poszlysmy tez z Kasia na plaze. Musialam obadac przeciez stan zasolenia jak i temperature oceanu. Zasolenie pikus, morze srodziemnomorskie przy pacyfiku to solniczka a temperatura, no coz.... jak w lodowce.
Ach! Zapomnialabym wspomniec o parze dziwolagow z Sacramento! Siedzieli przy stoliku obok i non stop nas zagadywali. Juan, ktory chetnie nawiazuje kontakt z ludzmi (a przy okazji siedzial najblizej), nawiazal z nimi w koncu rozmowe i dowiedzielismy sie, ze panstwo ci pochodza z USA, ze rzad kontroluje pogode i rozpyla chemikalia po niebie by miec kontrole nad deszczem i sloncem, ze krolowa Elzbieta sprawuje wladze nad 85% swiata, i ze przyjechali do Chile szukac domu bo nie moga juz zniesc szarego nieba Californi.Zapytalam ich lekko ironicznie czy byli juz w Santiago szukac czystego nieba i odpowiedzieli z pelna powaga na twarzach, ze owszem byli i nic nie zauwazyli dziwnego. (Ja codziennie rano tez nie widze nic dziwnego bo mi to smog zaslania) Nie jest to w zadnym stopniu istotne do opisu szalenstwa tych ludzi ale szanowna pani malzonka moglaby byc siostra Woody´ego Allena a pan malzonek jak na typowego amerykanina przystalo ubrany byl w szorty i t-shirt i opowiadal, ze jest najlepszym szefem kuchni na swiecie. Jesli gotuje tak samo dobrze, jak opowiada o szalenstwach tego swiata, to prosze Was - nie wybierajcie sie do zadnej knajpy nad jeziorem Taho, bo w jednej z nich mozecie spotkac tego czlowieka i stracicie 3 godziny na sluchaniu teorii spiskowych. Co jest takiego w tym narodzie, ze to wlasnie oni wierza we wszystkie te bzdury? To zawsze w USA laduje UFO, to zawsze w USA pojawia Wielka Stopa, Tom Cruise tez jest z USA...
Czas na zdjecia:
Viña fotografowana przez okno samochodu + popoludnie z Kasia:
Ta zruinowana konstrukcja to szczatki glownego molo Viña del Mar. Znajdowaly sie przy nim knajpki i inne typowe atrakcje turystyczne do czasu trzesienia ziemi w 2010 r.
Na drugim planie widac cos w rodzaju pustyni. Kolejna atrakcja jaka dostarcza Viña del Mar. Mozna wybrac sie tam i sprobowac szczescia na sand boardingu.
Romantyczny landschafcik musi byc!
Nadszedl ten moment, ze zglodnielismy od nowa i musielismy przewiezc rzeczy do hotelu, ktory zarezerwowalam dzien wczesniej przez booking.com, polegajac glownie na cenie i opiniach pozostawionych przez Hiszpanow. To wazny elememt. Polegam bardzo na opiniach Hiszpanow z prostej przyczyny - im ciezko dogodzic. Cenia wygode i dobry standard. Sami buduja hotele w bardzo dobrym standardzie i nie raz przekraczajacym ilosc gwiazdek jaka stoi obok nazwy. Wiedzialam jednak, ze za te cene, nie rezerwuje Ritza. Nie zapominajmy tez i o tym. Przejechalismy przez cala dzielnice ludzi mlodych, imprezujacych, poubieranych w kolorowe szmatki (tak, doslownie), przypominajacych troche nacpanych hipisow w bardziej nowoczesnym wydaniu. Na koncu znajdowal sie wlasnie nasz hotel. Nie mam zdjec ale wrzucam link bo akurat w tym wypadku zdjecia nie klamia i oddaja rzeczywistosc w 100%, w przeciwienstwie do wiekszosci "internetowych wizytowek":
http://www.booking.com/hotel/cl/del-cerro.es.html?aid=318615;label=New_Spanish_ROW_Hotel-viSryJ86ciChbHunf7OVGwS18361713745%3Apl%3Ata%3Ap1%3Ap2%3Aac%3Aap1t1%3Aneg%3Akw_inurl%3Abooking.com%2Fhotel%3Aws%3D;sid=12a5932490307d0dde6357a3c47e3bbc;dcid=1;ucfs=1;srfid=af41d03147bfb40667c636779dc456c54d96b9cdX1
Gdyby ktos poszukiwal noclegu w Valparaiso, to miejsce to polecam. Jedyny minus - brak garazu/parkingu i niebezpieczna okolica, w ktorej ponoc kradna auta i zalecaja zaparkowac paredziesiat metrow dalej w Ibisie. Nasza Bora jednak przetrwala probe i pomimo, ze nalezy do rodziny VW, czyli rzekomo najbardziej "chodliwych" samochodow, to rano stala nietknieta i czekala na dalsza podroz. Co do bezpieczenstwa osobistego w Valparaiso to rowniez ponoc nalezy miec sie na bacznosci. Kasia na szczescie uniknela dwukrotnie kradziezy, zapuszczajac sie przypadkiem w jedna z ulic, gdzie nie nalezy przebywac pora wieczorowa. Zapytana jak to zrobila, ze uniknela kradziezy, odpowiedziala "po prostu umiem szybko biegac i glosno krzyczec". Taka przestroga dla podrozujacych... Kiedy poruszalismy sie po Valparaiso, mialam wrazenie, ze wiekszosc tych malych, kretych uliczek, spelnia kryteria "nie krec sie tam", ale znana jestem tez z tego, ze boje sie wszystkiego. Mialam ze soba dwoch facetow, wiec czulam sie bezpiecznie, ale wierze Kasi na slowo, ze chodzenie tam samej nie jest najwieksza atrakcja. Na kolacje udalismy sie do poleconej przez kolege Kasi restauracji z tarasem z pieknymi widokami. Jedzenie ok, ale bez wiekszego szalu, obsluga nastawiona "na nie" i nie przedluzalismy tym razem posilku do rana.
Zdjecie, ktore zrobilam w knajpie, mogliby (w mojej skromnej ocenie) umiescic za to jako material reklamowy na walentynkowa kolacje. Zdjecie lepsze niz rzeczywistosc tym razem.
Po kolacji powrot do naszej imprezowej dzielnicy i wreszcie sen. Rano po sniadanku opuscilismy hotel i udalismy sie na wycieczke po Valparaiso. Cale miasteczko lezy na wzgorach wiec nie raz pokonuje sie drogi polozone pod katem 45 stopni. Ominelismy jednak duzo turystycznych miejsc by poznac prawdziwe Valparaiso. Kolorowe domki, wszedzie wymalowane sciany, na wzgorzach mnostwo biedniejszych domkow, przypominajacych prawie brazylijskie fawele. Wszystko jest jednak tak kolorowe i wesole, ze latwo zapomniec o panujacej biedzie. Najbardziej zaskoczyl nas poranny widok na ocean. A raczej widok na brak oceanu, tam gdzie powinien sie on znajdowac.
Malunek obok naszego hotelu i kawalek naszej Bory.
Wspominalam wczesniej (przy okazji wycieczki nad jezioro Vichuquen) o algach cochayuyo, ktore tak bardzo mi smakowaly a sa trauma chilijskich dzieci. Tak wygladaja te algi zywe w wodzie.
No hay comentarios:
Publicar un comentario